Gistermiddag met het hele gezin naar het Prinsessenenprinsenfestival voor kinderen in Zuidoost geweest. En niet omdat mijn jongste kleuterdochter nou zo gek op prinsessen is. Integendeel prinsessen zijn stom en roze mag al niet meer. Alles moet stoer zijn nu. Waarom dan wel, omdat Mylo Freeman, een van de organisatoren van dit festival, er met haar werk voor zorgt dat kinderen uit allerlei landen en culturen een positief voorbeeld krijgen.
Eigenlijk vanaf het moment dat een goede Surinaamse vriendin van mij kinderen kreeg, en ik een kinderboek cadeau wilde doen, was ik op zoek naar boeken die plaatjes bevatten van gekleurde kinderen. Dat was voor mij een vanzelfsprekendheid.
Zes jaar later toen ik zelf mijn oudste dochter kreeg, deed ik dat nog. Zo herinner ik me nog het moment dat mijn dochter naar groep 3 ging. En ik op de meneer van de bibliotheek afstapte met de vraag waar ik boeken kon vinden die illustraties of hoofdpersonen bevatten die leken op mijn dochter.
En dan alsjeblieft geen karakters die voldoen aan alle stereotypen. Je kent het wel. Ik citeer Bas Maliepaard: “Geen boeken waarin de wereldkinderen als exotische bijzonderheden of clichés uit de multiculturele samenleving worden neergezet.” Hij schrijft in zijn opiniestuk getiteld ‘De held heet zelden Ahmed’ dat het goed zou zijn als er meer gelaagde boeken verschijnen die vanuit de kracht van een allochtoon kind zijn geschreven, met een positieve insteek, maar zonder politiek correct moralisme.
En nu inmiddels weer 4 jaar later, bezoek ik de bibliotheek regelmatig met mijn twee dochters. Ook omdat er een leuk leescafe bij zit waar je als zelfstandige nog wat werk kunt doen, terwijl je kinderen een boek lezen of zich in de speelhoek vermaken. En tot mijn grote verbazing lijkt het aanbod kinderboeken dat een representatief beeld geeft van de huidige Amsterdamse samenleving anno 2014 nog heel erg schaars. Er zijn kinderboeken die plaatjes of prenten bevatten waarop kinderen met een kleurtje voorkomen. Soms ook kinderen die de hoofdrol in het boek spelen. Maar je moet er goed naar zoeken. Kinderen met ouders met een hoofddoek, of een gemixt gezin, een boek zoals dat van Mylo Freeman waarin je ziet hoe een moeder het ‘kroeshaar’ van haar dochters borstelt, een boek over gewone dagelijkse gebruiken en rituelen met kinderen en personages met allerlei kleuren, het blijven spelden in een hooiberg in de bibiliotheek en in de meeste boekhandels. Terwijl dit zo belangrijk is niet alleen voor de gekleurde kinderen of voor kinderen die binnen de Nederlandse samenleving tot die zogenaamde ander worden bestempeld en gezien maar ook voor de ‘autochtone’ kinderen.
[1]Sharron McElmeel zegt dit heel mooi. “Kinderen hebben behoefte aan zowel spiegels als ramen. Veel gekleurde kinderen zien de wereld alleen via ramen en zij hebben spiegels nodig. En andere kinderen zien alleen spiegels en zij moeten de wereld ook door ramen ‘leren’ zien.”
Follow Helen Sumter’s board Diversiteit in Kinderboeken on Pinterest.
[1] SHARRON McELMEEL, director of McBookwords, a literacy organization, and an instructor at the University of Wisconsin-Stout (2014).